Μια οφειλόμενη συγγνώμη

Σε λίγο πρόκειται να συναντήσω το Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Άνθρωπο που με μύησε, όπως και άλλους, στην πραγματική Πολιτική. Τον Πολιτικό που μας δίδαξε με το παράδειγμά του το τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε ως υπεύθυνοι πολίτες. Τον Επιστήμονα που οι αναλύσεις και οι προβλέψεις του αποτελούν πολύτιμο οδηγό για το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Τον Πολίτη του Κόσμου που συνομιλεί εδώ και χρόνια με προσωπικότητες διεθνώς και εργάζεται αθόρυβα και μεθοδικά για τα δίκαια του Ελληνισμού, τα δίκαια των Λαών.

Προσέρχομαι σε αυτή τη συνάντηση προσδοκώντας να αποδεχθεί μια ταπεινή συγγνώμη που θέλω να του απευθύνω ως Έλληνας που αγωνίστηκε αλλά απέτυχε να αλλάξει τους συσχετισμούς και να φέρει, μαζί με άλλους στους οποίους πίστεψε, την προσδοκόμενη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας.

Πριν μερικές μέρες, σε μια προσπάθεια να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι για την προσωπική μου πορεία στα κοινά, έγραψα ένα κείμενο το οποίο έχω ήδη μοιραστεί με καλούς φίλους. Αυτό το κείμενο, όταν γράφτηκε, μοναδικό σκοπό είχε να δώσει μορφή στα συναισθήματά μου. Στη συνέχεια, διαβάζοντάς το ξανά, με οδήγησε να επιδιώξω τη σημερινή συνάντηση θεωρώντας ότι μπορεί να με βοηθήσει να βρώ τον Πνευματικό, στον οποίο θα εξομολογηθώ τα λάθη και τις παραλείψεις μου και θα με βοηθήσει να σηκωθώ και να αγωνιστώ με το σωστό τρόπο.

Δεν έχει νόημα πλέον να κρατώ αυτό το κείμενο μόνο για τον εαυτό μου και ένα στενό κύκλο καλών φίλων. Είναι ώρα να το μοιραστώ δημόσια με όλες και όλους:

"Προδότες" στην Ελλάδα του 2015

Τούτες τις μέρες που κορυφώνεται η Ελλαδική Μνημονιακή Τραγωδία με την πορεία προς μια παράδοξη εκλογική αναμέτρηση, θυμάμαι μια τραγική μορφή της σύγχρονης ιστορίας μας άγνωστη στους πολλούς: Τον Ηλία Σαμάρα από το Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο.

Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ο Ηλίας που αξίζει να μελετηθεί από όλους μας σήμερα. Διότι δείχνει, ότι δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές... Κάποιοι λυγίζουν... Κι όταν λυγίζουν, γίνονται συχνά αιτία χαμού άλλων. Τι κάνουν τότε αυτοί που λύγισαν, εκείνοι που λιποψύχησαν ή ακόμη και όσοι δεν είχαν την κρίσιμη στιγμή τη γνώση και τη φρόνηση να πάρουν τις ορθές αποφάσεις και ζημίωσαν με λάθη ή παραλείψεις τους άλλους;

Ποιος ήταν και τι έκανε ο Ηλίας Σαμάρας

Κύπρος, 2 Σεπτέμβρίου του 1958. Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο διανύει το τέταρτο έτος του. Στην περιοχή του χωριού Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου, βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση των Άγγλων για τη σύλληψη αγωνιστών της ΕΟΚΑ που βρίσκονται εκεί κατόπιν εντολής που είχαν λάβει να μεταβούν στο χωριό για να εκπαιδεύσουν τα εκεί μέλη της οργάνωσης. Είναι οι Φώτης Πίττας, Ανδρέας Κάρυος, Ηλία Παπακυριάκου και Χρίστος Σαμάρας.  

Έξω από τον αχυρώνα του Παναγιώτη Καλλή ένας Άγγλος στρατιώτης προχωρεί και καλεί τους αγωνιστες να παραδοθούν. Εκείνοι απαντούν με ριπές. Ο επικεφαλής των Άγγλων διατάσσει τη ρίψη χειροβομβίδων και ρουκετών για να εξαναγκαστούν οι πολιορκούμενοι σε παράδοση. Εκείνοι αντέχουν αλλά οι Άγγλοι, έχοντας υπεροπλία, σφίγγουν περισσότερο τον κλοιό. Πυρπολούν το κτίριο ενώ οι αγωνιστές επιχειρούν ηρωική έξοδο. Σε λίγο έχουν πέσει όλοι και οι Άγγλοι ανατινάζουν τον αχυρώνα πριν αποχωρήσουν.

Ο εντοπισμός του χώρου όπου κρύβονταν οι αγωνιστές οφείλεται σε πληροφορίες που είχε δώσει ο αδελφός του Χρίστου Σαμάρα Ηλίας. Στο βιβλίο "ΕΟΚΑ ο Ελληνικός Αγώνας" του Μενέλαου Χριστοδούλου (εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2011) διαβάζουμε: "όταν οι αγωνιστές δεν μπόρεσαν να διασπάσουν τον κλοιό των Άγγλων κατέφυγαν στον Αχυρώνα. Μαζί τους ήταν κι ο Ηλίας, που δεν ήταν καταζητούμενος. Ο μεγάλος αδελφός Χρίστος ζήτησε να φύγει ο Ηλίας, για να μην σκοτωθούν δύο από την ίδια οικογένεια. Οι άλλοι δεν δέχονταν. Έλεγαν ότι θα συλληφθεί, θα βασανισθεί και θα ομολογήσει. Ήταν 22 ετών. Ο Χρίστος θύμωσε: "Εμείς, και να μας κόβουνε κομμάτια, δεν προδίνομε ποτέ την Ελλάδα!" είπε. Ο Ηλίας βγήκε από τον Αχυρώνα, συνελήφθει στο ανθρωπομάζωμα, υποβλήθηκε σε απερίγραπτα βασανιστήρια και λύγισε. Υπέδειξε τον Αχυρώνα. Οι τέσσερις αγωνιστές φώναξαν το δικό τους "μολών λαβέ", πολέμησαν και έπεσαν όλοι. Οι Άγγλοι μετέφεραν τον Ηλία από τα ανακριτήρια της Ομορφίτσας μαζί με τη γυναίκα του και τα δυό παιδιά τους στην Αγγλία. Η γυναίκα του ήταν έγγυος. Αυτός ήταν ένα ράκος. Έκλαιε μέρα νύκτα. Ήθελε να γυρίσει και να πληρώσει. Η γυναίκα του τον έφερε πίσω στην Κύπρο όπως ήθελε. Ειδοποίησαν την οργάνωση και τον παρέλαβε. Μια συγγενής γυναίκα έμεινε το βράδυ μαζί με τη γυναίκα του γιατί ήξεραν το τέλος. Την αυγή η γυναίκα του κάθισε στο στρώμα περιμένοντας να ακούσει το τέλος. Είδε το αμάξι, που πήγαινε να φέρει τον νεκρό άντρα της..."

Όπως πληροφορούμαστε από το κείμενο στη διεύθυνση http://www.papademetris.net/pdf-archive/SXEDIO.328.pdf ο Ηλίας, μετά την επιστροφή του στην Κύπρο έγραψε στον αρχηγό της ΕΟΚΑ Διγενή εξιστορώντας τα βασανιστήρια τα οποία είχε υποβληθεί και ζητούσε να τον κρίνουν τονίζοντας ταυτόχρονα ότι ήταν πρόθυμος να δεχθεί την απόφαση της Οργάνωσης, όποια κι αν ήταν αυτή. Ο Διγενής απάντησε πολύ σκληρά στην επιστολή του Ηλία και διέταξε να εκτελεσθεί για παραδειγματισμό προς τα άλλα μέλη της ΕΟΚΑ. Η εκτέλεση ήταν ένα μάθημα πως δεν μπορεί ο καθένας να προδίδει με τη δικαιολογία ότι υπέκυψε στα βασανιστήρια κι ύστερα να ζητά συγγνώμη.

Η υπόθεση αυτή ήρθε ξανά στην επιφάνεια 33 χρόνια μετά, το 1991 όταν η σύζυγος και οι συγγενείς του Ηλία ζήτησαν δημόσια από τους συναγωνιστές του αποκατάσταση του ονόματός του. Τελικά, η Εκκλησία έκανε εκείνο που είχε αρνηθεί να κάμει ο Διγενής: Τον συγχώρεσε, το όνομά του αποκαταστάθηκε και έγινε επίσημα για πρώτη φορά το μνημόσυνό του.

"Προδότες" στην Ελλάδα του 2015...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για προδότες σήμερα στην Ελλάδα. Αναφέρονται σε εκείνους που διαχειρίστηκαν τα κοινά και, κατά τα λεγόμενά τους, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν και να εφαρμόσουν καταστροφικές για το λαό μας πολιτικές. 

Δεν ξέρω για άλλους. Ξέρω όμως για τον εαυτό μου ότι είμαι κι εγώ ένας από εκείνους που κάποιοι μπορούν να χαρακτηρίσουν "προδότη": Υπήρξα επί σειρά ετών στέλεχος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ από το 1985 μέχρι τη διακυβέρνηση Σημίτη, όταν τα ξένα κέντρα χάλκευαν τα δεσμά του χρέους με αντάλλαγμα μια επίπλαστη ευημερία. Μπορεί να μη συμμετείχα στο φαγοπότι, αλλά με την προσωπική μου συμμετοχή στο μαθητικό αρχικά και στο φοιτητικό κίνημα αργότερα διευκόλυνα να έχουν ένα άλλοθι εκείνοι που υποθήκευαν το μέλλον της χώρας. 

Αισθάνομαι κατά κάποιο τρόπο κι εγώ ως ένας Ηλίας Σαμάρας για ό,τι έχω κάνει ως ενεργός πολίτης όλα αυτά τα χρόνια. Λιγότερο τραγικός, σίγουρα, καθώς δεν βρέθηκα σε θαλάμους βασανιστηρίων. Εξίσου, όμως, καταδικαστέος καθώς, όπως αποδεικνύει η ίδια η ροή των πραγμάτων, δεν έκανα πάντα τις ορθές επιλογές, δεν έδειξα την απαιτούμενη φρόνηση σε κρίσιμες στιγμές και βρίσκομαι σήμερα να απολογούμαι για λάθη και παραλείψεις άλλων τους οποίους πίστεψα και αγωνίστηκα γι΄ αυτούς.

Δυστυχώς, στη δική μου περίπτωση, δεν υπάρχει ένας Διγενής για να του στείλω "απολογία" και να ορίσει το επιτίμιο για τα σφάλματά μου. Το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να καταγράψω σε αυτό το κείμενο τις σκέψεις μου και να ζητήσω ΣΥΓΓΝΩΜΗ από κάθε συμπατριώτη που στάθηκε στο πλευρό μου όταν του ζητούσα, σε διάφορες περιπτώσεις, την ψήφο του με σημαίες που έχουν πια ξεθωριάσει. Μακάρι κάποιος από αυτούς να μπορέσει να μου υποδείξει τον τρόπο ώστε ως πολίτης να κινηθώ από εδώ και στο εξής με τρόπο θετικό και αποτελεσματικό για την πατρίδα. Έστω να ορίσει το επιτίμιο για τα σφάλματά μου...